Kimden kaçıyoruz?…

Geçtiğimiz hafta çocuklarımız üniversite sınavına girdi. Bizler, çocuklarımızın yaslanabilecekleri en büyük dayanağız. Tüm iyi niyetli dualarımla okula yakın bir çay bahçesine gittim. İnsanlar guruplar halinde oturuyorlar. Bende oturdum bir masanın iskemlesine.

Tanımadığım insanlar var çevremde. Oturduğum yerden ağır ağır duaya başladım. Sonra bakındım Sağa sola. Yan masada oturanların konuşmaları dikkatimi çekti. Ruhlarında nice ufak hileler, incelikler saklıydı. Haklı ve masum çıkarılan konuşmanın akışında, bir kıskançlık, bir rekabetin olduğu anlaşılıyordu. Henüz bir şüphe değildi. Bazıları belki inadına konuşup, yeni haltlar karıştırıyordu. İçlerinden birinin onları dinlemeye gücü yetmedi ve yerinden doğruldu. “Ben kaçıyorum. Şurada bir arkadaşımı gördüm. Onun yanına gidiyorum.” Dedi. Evet, gerçekten rahatsız olduğun için kaçmıştı kadın.

Düşündüm insanların birbirlerinden kaçmaları birden bire gelişmiyor. Zaman zaman su birikintileri oluşuyor yolunuzda. Her yürüyüşünüzde sıçrar üzerinize. Önemsiz basit şeyler birikir ve yüreğinizi etkiler. Uzaklaşmak istersiniz ve kaçmakta bulursunuz kendinizi. İnsanların birbirlerinden kaçması tek sebebe bağlı değil kuşkusuz.
Uzak durmak istediği için kaçar dedim. Karmaşık bir duygudur kaçma isteği. Yaklaşmaktan korktuğu için kaçar insan. Kaçmaya neden olan öyle sebepler var ki hayatta.

Canını kurtarmak için savaştan kaçar. Kendine zarar vereceğine inandığı hayvandan kaçar. Doğal felaketten kaçar. Çocuk okuldan kaçar. Borçlu, alacaklıdan kaçar. İyi gün dostu, kötü gününde kaçar. İnsan evden kaçar. Hastaya, yaşlıya bakmaktan kaçar.

İnsanlara yardım etmekten kaçar. Askerlik yapmaktan korkup kaçar. Suç işler, ceza çekmekten kaçar. Kardeş kardeşten kaçar. Ölümden korkup kaçar. Zengin fakirden kaçar. Yanlış bilgilendirmeden, ön yargıdan da kaçar insan.

Bazen sevdiklerimizden, bazen sevmediklerimizden, bazen görünce dayanamadığımızdan, bazen de yüreğimiz görünce dayanamadığından kaçmak ister insan. Dünya hayatına yönelik farklı bir bakış var insanlarda. Sessiz bir eylem gibi tepkidir kaçmak. Bazen kendi limanına sığınmak için kaçarsın. Kırılırsın insanlara, kendi kabuğuna çekilirsin. Bazen de bencillikten kaçarsın. İstediğin zaman döner, istediğin zaman gidersin.

Peki, kaçtığınızda insan düşüncelerinden kaçabilir mi? Düşünceler insanın bazen en sağdık dostu, bazen de en büyük düşmanıdır. Nereye kaçarsanız kaçın sizinledir o!!!

Tüm hayatımız boyunca çabaladığımız mal, mülk ve değer verdiğimiz yakınlar, fikirler, ön yargılar asla sabit kalmayacak. Niçin, neden, nasıl ve nereye kaçarsanız kaçın. Hiçbir şey acıdan daha çabuk gelmez insana. Başınıza bir hal geldiğinde o zaman yaklaşırsınız kaçtıklarınıza. Ne garip değil mi? Herkes cehennem ateşinden korkup kaçar. Cennete gitmek isterler. Fakat kimse ölmek de istemez. Ölüm korkusu soğuktur, ürpertir insanı. Peki, ne kadar kaçabiliriz? Hiç dünyaya gelmemiş gibi yeryüzünden silinip gitmekte var. Kalmakta!!!

“Öyle insanlar var ki; ancak başkalarını üzdükleri zaman sevinirler.”

“İnsan acıdıklarını sever.”

Hangi atasözünü benimser, hangisinden kaçarsınız. İnsan sadece etten ve kemikten değil; akıldan, duygudan, ruhtan da oluşur. Nereye ve ne sebeple kaçarsanız kaçın gerçek sizinledir.

Çünkü gerçek sizin kalbinizdir. Kalbinizden kaçamazsınız. Kalp bir serçe kuşu gibidir. Nereye uçup nereye kaçacağı bilinmez.