“Ayıp” Kayıp

Güzel bir kelimedir ayıp. Kelime manası; Toplumun ahlak kurallarına aykırı olan, utanılacak durum veya davranış, kusur, eksiklik, utanç veren, alım ve satımda malın istenmeyen özelliği olarak ifade edilir.

Ayıp denince aklımıza ahlak gelir. Ahlak: Bir toplum içinde kişilerin uymak zorunda oldukları davranış biçimleri ve kuralları, iyi nitelikler, güzel huylar, mutlak olarak iyi olduğu düşünülen veya belli bir yaşam anlayışından kaynaklanan davranış kuralları bütünü, bir kimsenin iyi niteliklerini veya kişiliğini ifade eden tutum ve davranışlar bütünü, mizaç manasına gelir. Toplu olarak yaşayan bireylerin uymak zorunda bulundukları eylem ve davranış kurallarına verilen ad, bir kimsenin içinde yaşadığı toplumsal çevrenin törelerine uyma yetisi demektir!

Ahlak kuralları, çoğunluğu din eksenli olması sebebi ile (bozulmuş olsalar dahi ) ilahi ve insani birçok dinde birbirine benzerdir!

Aslında ahlak kuralları, dini kuralların yasakladığı fiillere erişim yollarının kapatılması, tecrit edilmesi anlamı taşır.

Dinlerde zina haram iken fuhşiyat haram iken ona götüren yollar ahlaksızlık ve ayıp sayılmıştır. Dinlerde faiz yasaklanmış ve haram sayılmış iken karaborsacılık, rantçılık ahlaksızlık sayılmış ve bunları yapanlar ayıplanmıştır. Dinlerde suçsuz yere adam öldürmek yasaklanmış toplumda bunu yapanlar ahlaksız sayılmış ve ayıplanmıştır.

Son zamanlarda ise ayıp kelimesi kayıplara karıştı! Ayıp dersen suçlanır hale geldik. İşin garibi o kadar ayıplanacak durum var ki ama ayıp unutulunca ayıplanmaktan korkulmayınca her şey yapılabilir hale geldi.

Bu unutmanın en büyük sebebi çağımızın hastalıklarıdır. Bu hastalıkların iki temel kaynağı vardır. Bunlar; kibir ve şükürsüzlüktür! Şükürsüzlük, üretmeden tüketmenin kaynağıdır. Şükürsüzlük sonucu üretmeden tüketme ve buna bağlı aşırı tüketim ahlaksızlığın ana nedenidir. Aşırı tüketimin sonucu bireyselleşme ve iletişim ağlarının kölesi olmaktır.

Evet, üretmeden tüketmeye alışan insanoğlu ahlaksızlaşıyor ve ayıp kavramını yitirmeye başlıyor. Çünkü o tüketecek bir şey bulamayınca insanlığını tüketiyor.

Tüketim hastalığında nefsaniyeti ağır bastığı ve hormonlarının da etkisi ile kendinden başkasını düşünmemeye başlıyor. Harca harca bitmez dediğin şeyler, hazıra dağ dayanmaz misali eriyip gidiyor. Onun için harcamaları kısmak yerine etrafındakileri kısmaya ve yalnızlık çukuruna girmeye başlıyor.

Bireyselleşenler yalnızlığını toplum içine girip atmak yerine, iletişim ağları ile giderme yoluna girince ahlak açısından kanserli hücrenin temelleri atılmış oluyor. Toplumdan tamamen soyutlanıyor! Sanal ve banal bir âlemde vaktini ve nakdini harcayarak ayıp ediyor ve ayıbı kaybetmiş olmanın cehaleti ile neyi kaybettiğini bile bilemiyor.

Etrafında onca ayıp ve kabahat işlenirken bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyor. Ayıplamamayı kötülükleri kanıksamayı erdem sanmaya başlıyor. Yanı başında hatta evinin içinde her türlü kötülüğe bakıyor ve kanıksıyor.

Şu evlerimizde televizyon denen alet ile işlenen ahlaksızlığın haddi hesabı yok dindar nesil falan yetiştirmek bir yana her türlü rezilliğe ses çıkartmayan bir nesil yetişiyor kimse bunun farkında değil.

Ayıp oluyor beyler, ayıbı kaybedenler bulduklarını da kaybeder…