Yumuşatıcı sözcükler

Siz buna “DEĞİŞİM SÖZCÜKLERİ” de diyebilirsiniz. Geçen sene Şehir Tiyatrolarının birinde, “Meraklısı İçin Bir Hikâye” adlı oyun izlemiştim. İsim hoşuma gitti. Hayatımız hikâyelerle dolu. Bu hikâyemi de merak edenler okusun!

Bundan iki ay önce Anadolu lisesinde okuyan kızım, ağlayarak telefonla beni aradı. Kendilerinin organize ettiği geziye öğretmeni üç öğrenciyi götürmemiş. Nedeni son anda katılan başka üç öğrenci arabaya binince, bu çocuklar ayakta kalmışlar. Bu nedenle çok hazırlandıkları geziye gidemeyince üzülmüşlerdi. Gerçi öğretmen bu hatasını iki ay sonra düzelterek çocukları geziye götürdü götürmesine fakat, biz o güne geri dönelim ve çocukların psikolojisine bakalım!!!

Çocuklar bahçede ağlıyordu. Onlara yaklaştım. Kızıma zıpla dedim. Çocuk utandı, hiç okul bahçesinde zıplanır mı dedi. Ağlanıyorsa zıplanırda dedim. Zıplamaya başladı. Daha sonra okula girip boy aynasının karşısına geçmesini söyledim. Denileni yaptı. Anlamsızca geniş bir şekilde gül dedim. Arkadaşları da arkasına geçip sağdan soldan başlarını çıkararak gülmeye başladılar.

Çocuklara bunun;

Eğlenceli yönü ne? Çılgın tarafı ne? Ya da güzel olan yanı ne? Diye sordum. Verdikleri yanıt sadece gülmekti. Onlara; bu yaşadıkları problemi on yıl sonraya taşıdıklarında ne olur? Diye sorduğumda. Biz on yıla taşıyamayız unutup gideriz. Dediler. O zaman neden şimdi unutmuyorsunuz dedim. Güldüler. Daha sonra idareden izin alarak kızımla yemeğe gittik. Bunu neden anlatmak istedim.

Bazen duygularımız bedenimize etki eder. Üzgün, kızgın, halsiz, öfkeli olduğumuzu duruşumuzdan anlarlar. Olumsuz duygular, başımızı ve omuzlarımızı öne düşürüp bizi çökertmiştir. Bazen de fiziksel duruşumuzu değiştirdiğimizde, duygularımızda birden değişir.

Çocuklar fiziksel duruşlarını ve odaklarını değiştirince, daha iyi zihinsel duruma girdiler. Bu olayı yıllar önce bir profesörden öğrenmiştim. Salonun tıka basa dolu olduğu bir ortamda adamın biri, birine kızmış. “Elimden bir kaza çıkacak, Gözüm kararıyor” diye bağırdı. Ona yakın oturan bir doktor, “eyvah psikolojik kriz geçiriyor” diye telaşlanınca, kürsüdeki Profesör gözü kararan adama“sil beyazlaştır” diye olduğu yerden bağırdı. Adam birden değişti. Sakinleşti ve kalktığı yere tekrar oturdu.

Konuşmacı profesör, çevrenizdeki insanları değiştirebilirsiniz. Öfkeli olduğunu söyleyen birine, bozuğum. Kızgınım diyen birine, huysuzum, ya da depresyondayım diyen birine çaresizim dedirtebilirsiniz. Kullandığınız değişim sözcükleri, insanı kötü ruh halinden uzaklaştırır. O anda yaşamınızı güzelleştirir. Diye konuyu çok zengin bir şekilde anlattı.

Taksimi; İstanbul’da yaşayanlar bilir. İstiklal caddesinde her gün yüzlerce insan gelip geçer. Yüzlerce ayak sesi olsa da, hiç kimse bu ayak seslerini duymaz. Fakat sessiz ve sakin bir yerde duyulan bir ayak sesi, kanımızı donduracak kadar bizi etkiler. Nefes alıp vermemiz güçleşir.

Duyduğumuz ayak sesini o gün çözemezsek, ertesi gün, hatta çözünceye kadar kafamız onunla menkul olur. Bu olayı tekrar yaşamak ister misiniz? Hayır dediğinizi duyar gibiyim. İşte dünyada birçok insan yaşıyor. Ve birçok da dert var. Fakat onlar bizi hiç ilgilendirmez. En azından öğle davranırız. Tıpkı İstiklal caddesindeki ayak seslerini duymadığımız gibi. Sanırız ki sadece bizim sorunumuz var. Bu sorunlar bizimle her yere taşınır.

Oysa zamanımızın %90’ ını sorunu çözmeye, % 10’unu da o sorunu düşünmeye ayırırsak eminim üstesinden gelebiliriz. Adamın birine sormuşlar. “Hayatında en önemli şey nedir? Başarı demiş. Hadi canım demiş diğeri. En önemli şey derttir. Her gün dertlerimizi anlatıp dururuz.” Kıssadan hisse.